Argentinie (1)

Het is alweer 3 weken geleden dat ik in Auckland het vliegtuig nam richting Buenos Aires. Het was tijd voor een nieuw werelddeel en een nieuw avontuur. Vanuit Buenos Aires (BA) wil ik mijn weg omhoog volgen richting Bolivia en wil daar met mijn spaanse cursus beginnen.

In Buenos Aires (BA) zou ik bij Vicky (vriendin mijn nicht Esther) kunnen blijven en dat leek mij een perfecte kans om in het begin veel over Argentinië te weten te komen. Haar ouders verhuren appartementen in Buenos Aires en ik kon midden in het centrum gebruik maken van een groot appartement met alles erop en eraan. Top! Ik had me al voorgenomen om een keer wat langer op een plek te blijven en BA leek me de moeite waard. Buenos Aires heeft 14 miljoen inwoners en is verdeeld in Capital Federal (kern van de stad) en de omliggende gemeentes. De mensen van BA worden Portenos genoemd en denken dat ze beter zijn dan mensen daarbuiten, maar mensen van het platteland moeten weer niks van de Portenos hebben. Lijkt een beetje op Maastricht met de echte Sjengen en de mensen van de dorpjes erom heen. Ik had me wat ingelezen en ben eerst eens op pad geweest samen met de Duitse Götz (in Auckland ontmoet) om wat van het toeristische BA te zien en Vicky zou me de niet-toeristische dingen laten zien. Allereerst natuurlijk La Boca, waar Maradonna is opgegroeid en bij de Boca Juniors heeft gevoetbald. Dit is een arbeiderswijk/achterstandswijk maar heeft ook veel kleurrijke gebouwen en 2 hele toeristische straatjes. Op de terugweg meteen kennis gemaakt met het echte Argentijnse eten (sabado=bbq), ergens op een grasveldje stonden een paar hele dikke crimineel ogende Argentijnen met enorme matten en voetbalshirts achter een paar grote bbq’s hele koeien te braden. Echt alles werd erop gegooid en kon je bestellen (ribben, steaks, bloedworst, hersenen, darmen, steaks etc.). Voornamelijk taxichauffeurs stopten om even snel een stokbroodje met een steak te halen (lees zo’n 500 gr plak beef ertussen). Wij gingen voor de choripan; een chorizo doorgesneden tussen brood en met chimchurri, mix van olijfolie met kruiden. Zo, dit was lekker (en goedkoop). Dit schenen ook de besten plekken te zijn voor de asado. Salades en groenten zijn echter uit den boze.

Andere wijken zoals: Abasto (Carlos Gardel is hier opgegroeid; de grootste　Tango zanger ever), Palermo (veel tango en flamingo dansen) en San Telmo waren erg sfeervol en interessant. In Recoleta werd ik verrast door de enorme grote statige gebouwen en de stad deed me een beetje aan Madrid denken. Het cementario (begraafplaats) van Recoleta is een apart verschijnsel om te zien, graven zo groot als kapellen en hier lagen dan ook veel politici, bankdirecteuren, generalen en natuurlijk Evita begraven. We zijn ook nog bij het cementario van Charicho gaan kijken en deze heeft de grote van een stad, met straten tussen de graven (waar ook auto’s rijden) en het kost je dan ook een uur om van de ene naar de andere kant te komen. Met flatgebouwen vol graven voor de minder bedeelden en de bouwwerken voor de rijkere.

Het werd me al snel duidelijk dat BA een mix was van Zuid Amerikaanse invloeden met veel Spaans, Baskisch, Italiaans, Frans en wat Duits en had niet verwacht zoveel blonde koppies te zien. De Spaanse taal is ook afwijkend van de rest van zuid en midden America (samen met Uruguay). Het is sneller en enkele werkwoordsvormen en uitspraken zijn anders. Het was in het begin daarom even schakelen dat ze hier ll en y uitspreken als ch ipv j (Pollo (kip), Playa (strand) etc.), ook zeggen ze akka ipv akki (=hier), zijn aardbeien frutellas ipv fresas, gebruiken geen vosotros, somotros (jullie), maar vos en sos. En zo zijn er nog enkele voorbeelden. Als je deze dingen eenmaal hebt geleerd wordt het allemaal makkelijker. Gelukkig was Cerveza hetzelfde gebleven. In Bolivia wil ik Spaanse les gaan nemen om het op de juiste manier te gaan leren. Ik ben in ieder geval voor mezelf begonnen met lesjes en er is geen betere les dan alleen reizen; alles moet je zelf regelen en met Engels kom je er vaak niet. Leuke uitdaging af en toe.

Een van de bijzondere uitstapjes met Vicky was wel het bezoek van de wijk Mataderos (matadero=slachten). Deze wijk ligt 1,5 uur buiten capital federal en de naam zegt het natuurlijk al; is het gebied waar alle slachthuizen liggen. Deze week hadden ze een kiloknaller: 2 kg biefstuk (superkwaliteit) voor 30 pesos (~5 euro). Maar hiervoor kwamen we niet, alhoewel we verwelkomt werden in de straten met enorme koeienlucht. Iedere zondag is hier een grote markt met veel Argentijnse volksmuziek en veel streekgerechten. Ook lopen hier veel boeren rond die hun wekelijkse uitstapje hebben en nog traditionele Gaucho kledij dragen. Apart om hier als enige toerist rond te lopen en werd al helemaal verrast toen ’s avonds heel het plein spontaan ging dansen. Je had 2 dansjes; een waarbij de man en vrouw met een zakdoekje (niet gebruikte) gingen zwaaien en het andere dansje was met beide handen in de lucht en rondjes draaien. Soort kabouter Plop dansje! Grappig om hier tussen te staan!

De laatste 2 dagen ben ik nog bij de ouders thuis van Vicky geweest in een klein plaatsje buiten BA, Castelar genaamd. De ouders hadden alles uit de kast gehaald om mij te verwennen: s´ochtends 3 soorten taart, koekjes en cake'jes (dat is hier het ontbijt) en raad een wat er ´s avonds tevoorschijn werd getoverd door die man die op zondag altijd het vlees snijdt: inderdaad een asado (bbq) met veel verschillend vlees. Geen sausjes, wel een salade deze keer en brood. Moest ook even wennen aan het eetritme want vier maaltijden zijn hier standaard: 8.00,13.00,18.00 en 11.00uur. En dan heerlijk met een volle maag naar bed! Een ander ritueel dat hier de hele dag doorgaat is het drinken van Maté. Dit is een soort versierde beker met een filterrietje erin waar een kruidenmengel (Yerba) wordt ingedaan, waarna ze er warm water inschudden (oh, dit is limburgs volgens mij). Dit potje gaat dan rond en iedereen drinkt ‘m leeg en er kan oneindig vaak water op gegoten worden. Beetje bitter, kruidig, maar gezond en best lekker na een aantal keer proberen. Veel Argentijnen zie je dan ook met een thermoskan onder de oksel en een Maté in hun hand op straat lopen, in de bus, in het park, kantoor, achter de toonbank, op de steiger, in de dakgoot en in de wasmand en op alle andere denkbare plaatsen.

Na een hele gave week tussen de Argentijnen was ik klaar om op pad te gaan richting het noorden en mijn eerste stop zou Puerto Iguazu worden: waar je de grootste watervallen ter wereld tegenkomt. Samen met 4 Fransen die ik in de bus had ontmoet hadden we een hostel gevonden. Mijn dormroom werd gevuld met backpackers uit Latijns America (Ecuador, Brazilie, Argeninie en Chili) en dat was toch wel een groot verschil met backpacken in Azië en Oceanië.

Samen met de Fabrice, Cecile, Auwrele en Stephanie (Fransen) de bus genomen richting de Iguazu falls en daar werd de spanning langzaam opgebouwd richting de grootste watervallen. Iguazu bestaat uit 275 naast elkaar liggende watervallen en er stroomt zo’n 1500 m³ liter water per seconden naar beneden en dit geeft een enorm donderend geluid. Je loopt via loopbruggen langs de kleinere totdat we op een punt kwamen waar vanuit we een overzicht hadden van de meeste watervallen! Holy moly guacamoli: wat was dit een ontzettend mooi gezicht! En iedereen stond ook stil van verbazing en fototoestellen schoten foto’s als een mitrailleur. De watervallen stromen op een drielanden punt met Brazilië, Paraguay en Argeninië en ons groepje leek het ook zeker de moeite waard om ook vanaf de Braziliaanse kant de watervallen te gaan bekijken. Zo gezegd zo gedaan en zo hebben we 3 dagen met elkaar opgetrokken. Het leverde wel wat leuke momenten op omdat zij onderling in het Frans spraken, Engels of Spaans met mij en zo kwamen er nog wel eens zinnen voorbij met 3 verschillende talen.

De volgende stop zou na een busrit van 22 uur, Cordoba worden. Afstanden zijn hier wat groter dan de landen die ik gewend ben, maar de bussen daarin tegen zijn net vliegtuigen met ruime ligstoelen en eten en drinken. Helaas ontbreken de mooie stewardessen. In Cordoba had ik mijn beslissing laten afhangen van mensen die ik zou ontmoeten, helaas alleen maar Boliviaanse gastarbeiders in de bus. Dus besloot ik op de tip van Vicky af te gaan: Capilla del Monte. Capilla ligt 2 uur van Cordoba en ligt in een uitgestrekt bergachtig gebied met Gaucho’s die vee bij elkaar drijven en waar je ideaal een hiking kan doen. Capilla stond alleen niet in de Lonely planet en ook op internet was de info minimaal en dat werd bevestigd bij mijn aankomst. Dit was een Argentijnse tip en bij het vragen van de weg kreeg ik ook de wedervraag waar ik vandaan kwam en wat ik hier kwam doen. Het dorp bleek echter helemaal in de ban te zijn van UFO’s. In 1986 heeft men hier voor het eerst een UFO gezien en dit heeft zich meerdere malen herhaald en deze landden altijd op de top van Cerro Uriturco (een berg). Tja, tuurlijk….dat maak je deze nuchtere Hollander niet wijs. Had al snel een hostel gevonden en de eigenaar informeerde of ik ook naar de UFO’s kwam kijken waarbij ik voor de grap zei dat ik ze bij de bushalte had zien staan wachten. Niemand kon hierom lachen en ze geloofden hier echt in. Wazig! Na een wandeling in het kleine dorpje op het dakterras gezeten waar de eigenaar een glazen koepel had gebouwd zodat hij ook ’s nachts kon wachten totdat hij een UFO zag. Er kwam uiteindelijk een andere toerist (Italiaan) op het dakterras zitten, hé gelukkig, die vertelde dat hij 5 jaar geleden hier was gekomen en niet meer weg kon. Dus ik vroeg ’m: oh, een vriendin zeker. Nee, er was een kracht die hem hier hield en hij had zijn balans gevonden hier. En wilde dit laten zien op het randje van het dakterras, ik geloof het wel zei ik snel. Daarna ging de zon onder en begon hij als een pop aan een touwtje heen en weer te springen en riep 'ze komen me halen'! Shit, ik dacht dat ik de enige normale hier was. Hij had ook al zijn spullen al gepakt, zodat hij zo kon instappen...haha Gelukkig hadden er zojuist 4 reizigers uit Uruguay ingecheckt waarmee het meteen goed klikte en samen plannen gemaakt voor de trekking naar de UFO landingsplaats. Het was 4 uur omhoog klimmen en 3 uur terug in de brandende zon, maar perfecte gelegenheid om weer wat Spaans te leren en wat over Uruguay te weten te komen (onderwerp voetbal maar vermeden). Omdat ze Gijs een vreemde naam vonden hebben ze mij tot Juan omgedoopt; alweer een nieuwe erbij! Echt gelachen met die chica's en chico! De top lag in de wolken, maar dat maakte het ook weer wat mysterieus. Op de top aangekomen stond een heel groot kruis met doeken en allerlei offers en zaten mensen (lees: hippies) in een kring liederen te zingen. Een herdershond met fel witte ogen die plotseling uit de bosjes kwam gelopen maakte het niet minder wazig. Dus misschien toch…..

Natuurlijk kwam de wetenschapper in mij naar boven heb dagen erna Google eens gebruikt om naar een verklaring op zoek te gaan. Wetenschappers hebben ontdekt dat door de hoge concentratie mineralen in de rotsen het licht van de maan weerkaatst kan worden wat waarschijnlijk lijkt op een landing van een UFO. Bam, weg mysterie.

Nog een dagje in Cordoba geweest voor sightseeing en toen door met de bus naar Mendoza. Daar binnenkort meer over. Mijn laptop is helaas gecrast dus ik ben druk bezig om alles nog te herstellen.