Filippijnen (1)

14 februari 2011 - Port Barton, Filipijnen

 

Alweer 2 weken in de Filipijnen en nog geen minuut spijt gehad dat we deze afslag hebben genomen. Iedere dag 30 graden, mooie omgeving en vriendelijke mensen en veel minder toeristisch. Wat wil je nog meer?!

Op 1 feb vlogen we richting Manila, beide nieuwsgierig wat ons te wachten stond. Bij de douane werd Joost meteen ondervraagd door de douane beambte of het echt waar is dat je in Amsterdam wiet kan roken, want dat had hij in een film gezien. De toon was gezet en we merkte ook meteen de amicale sfeer. Vanuit Manila hebben we meteen de bus gepakt richting Baguio, richting het noorden. We maakten hierbij meteen kennis met het reizen in de Filipijnen, busreizen gaan langzaam en vertrekken vaak als een busje vol is (en vol is echt vol) en tijdens de rit pikt de bus om de 5 min iemand op of zet de bus ineens aan de kant om zonder aankondiging bij tante Nel op de koffie te gaan of om een zak chips te gaan halen. Baguio wilden wij als tussenstop gebruiken voor ons bezoek aan het noordelijke gebergte van de Filipijnen en de eeuwen oude rijsterassen. Wij vielen met onze neus in de boter want in Baguio was het bloemenfestival; ze hadden 24 geraniums in het park gezet en een marktje waar duizenden mensen rondliepen. We merkten al wel meteen dat we overal werden aangestaard, uit- of toegelachen, maar vooral zochten de mensen interactie met je. Wat heel erg leuk is. We hadden alleen de grootste moeite met het zoeken van fatsoenlijk eten, want fastfood had het hier gewonnen van de gezonde hap. De volgende stop werd Sagada, op de kaart maar 2 cm, maar in het echt 6 uur bussen. Een erg spectaculaire busreis over smalle bergweggetjes en op veel plekken was de weg half weggespoeld door de regen, dus moesten we wel eens wachten tot de stenen waren weggerold. Sagada staat bekend om de traditionele bergstammen, mooie omgeving en de grotten. Zo kon de aanbevolen gids ook niks voor ons doen omdat een familielid net was overleden en hij daardoor een jaar niet in het gebied mocht werken. Samen met Mike en Sarah, uiteindelijk Ben gevonden die ons de volgende dag wel door de grot wilde leiden. De tocht door de grot zou maarliefst 4-5 uur duren en je mocht geen dikke kop hebben, want we moesten ons door kleine gaatjes wringen. Om daar te komen moesten we eerst een kleine wandeling ondernemen waarbij we een bizar verschijnsel konden aanschouwen. Sommige mensen in Sagada geloven dat als je dood bent, je kist aan een rotswand gehangen moet worden. Op deze manier sta je dichter bij de hemel en kan het lichaam niet door wilde dieren worden aangevreten. Anderen hebben de wens om met kist en al in de grot te worden geplaatst, en zo zijn er ook speciale plekken voor vrouwen die zijn overleden na een bevalling en plekken voor overleden zieken. Vreemd om te zien. Na het passeren van deze kisten waren we de grot ingekomen waar het klauteren meteen begon. Sommige doorgangen hadden maar net een doorsnede van een halve meter en gingen stijl 3 meter omlaag. Af en toe konden we de schouder van Ben gebruiken als tussenstop. Er stroomde ook water door de grot waardoor mooie creaties gevormd werden. Ik heb meerdere grotten gezien, maar dit was toch wel de spectaculairste tot nu toe. En bij alle limestone creaties had Ben wel een verhaal en als hij perse van jou een foto wilde maken voor een rots, betekende dat vaak dat je voor een enorme billenpartij aan het poseren was.

In de omgeving van Sagada komt de Alamid kat voor, deze wilde kat sluipt rond in de omliggende koffieplantages en eet zijn buikje rond aan de koffiebonen. Deze poept hij in z’n geheel weer uit en dan zijn er mensen die 2 dagen bezig zijn om 1 kg van deze poep te verzamelen, de bonen eruit te halen, te branden, te malen en een kopje koffie van te zetten. En dan zijn er van die maffe toeristen die voor 200 pesos (3,5 euro) deze koffie willen drinken. Ehh, vul onze namen hier maar in. We hadden een schijtbak verwacht, maar de koffie was erg smaakvol.

Vanuit Sagada door naar Banaue met een jeepney (verlengde jeep met felle kleuren waar zo’n 30 man in kan), maar eerst overstappen in Bontoc. Daar bleek de aansluiting naar Banaue te zijn verdwenen en dus op zoek naar iemand die ons verder zou brengen samen met 9 andere gestrande backpackers. Hoewel we als sardientjes aan het reizen waren, werd het een gezellige boel achterin waarbij een fles brandy de pijn verzachtte. In Banaue door samen met Marie naar Batad met een tricycle (moter met aanhanger) over een modderig bergpaadje en vervolgens nog 2 uur hiken. Het kostte een hoop moeite om hier te komen maar de 2000 jaar oude rijsterassen zijn genomineerd voor het 8ste wereldwonder (ik dacht dat dit Doutzen Kroes was). En het bijzondere is dat deze rijsterassen nog steeds worden gebruikt en de rijst net was ingeplant. Het dorp gebruikt nog eeuwen oude tradities en er is zelfs een heks in het dorp waarin iedereen geloofd. Soms kom je grassprieten tegen met een knoop erin, dat betekent dat de heks daar is geweest en dat je ziek wordt als je in het gemarkeerde gebied komt. Graag hadden we haar willen ontmoeten, maar d’r bezemsteel stond niet voor de deur, dus ze was er waarschijnlijk op uit. Ook werden er voortdurend offers (arme kippen) gebracht voor een goede plant en oogst van de rijst. Het was erg mooi om te zien hoe de zon op deze terrassen scheen. In een restaurantje ’s avonds raakten we aan de praat met opa en oma, beide dik boven de 80, geen tanden meer en oma liep in een hoek van 90 graden krom. Maar beide spraken perfect Engels en de ene grap na de andere werd uit de mouw geschut en opa lustte ‘m gere. Hier kwamen we ook een Filippijnse camera ploeg tegen die een reisprogramma aan het maken was over reizen in eigen land en hadden al verschillende programma’s gemaakt. We waren uitgenodigd om een fles rijstwijn soldaat te maken en hebben wat cultuurverschillen met ze uitgewisseld. De dag erna zouden we tussen de camera spullen mee kunnen reizen naar de volgende plek.

Filipijnen was weer het echte reizen, veel cultuur, onaangetaste natuur, veel vriendelijke mensen en omdat iedereen Engels spreekt maak je heel de dag praatjes met de lokalen. Omdat Filipijnen een kolonie van Engeland, Spanje en Amerika is geweest, zie je veel Engelse woorden en zelfs Spaanse woorden terug in de taal. Erg vreemd. Helaas is het eten wat minder en wordt er enorm veel fastfood en snoep gegeten, waardoor ik voor het eerst dikke Aziaten gezien heb en veel rotte tanden. Maar het goede nieuws is dat de bierbrouwerij San Miguel hier een paar straffe rakkers heeft geïntroduceerd (Cerveza Negra & Red Horse), die voor nog geen 40 cent zijn te verkrijgen. Op straat en in de bergen heb je soms het idee dat je in een Aziatische verzie van Ecuador of bolivia loopt. Vooral de felgekleurde jeepneys deden ons daar aan denken. Het is verder veilig reizen in de Filipijnen m.u.v. een van de grote zuideilanden waar moslimterroristen (genaamd MILF) de dienst uitmaken. Of je het nu gelooft of niet: dit eiland heet ‘Mindanou’, ja, da min ik echt! Hebben de brabo’s ook een koloniaal verleden??

De volgende dag zou de langste reisdag tot nu toe gaan worden. Terug naar Manila via Banaue, dan 9 uur in de bus + 3 uur wachten op het vliegtuig naar Legaspi + 1 uur in de bus naar Dunsol = 16 uur reizen. Dit zijn echter perfecte reizen om te 'Stevie Wonderen'. Joost kwam tot de ontdekking dat ik tijdens mijn slaap een perfecte imitatie van Stevie Wonder kan doen: met m'n ogen dicht en mond half open, omhoogkijkend en heen en weer bewegend met de bewegingen van de bus. We waren naar Dunsol gekomen voor iets heel speciaals; hier komen tussen december en april honderden walvishaaien de baai in om te paren en zich te voeden in warmere waters. Walvishaaien (whalesharks) kunnen tot 15 meter lang worden, hebben een bek van 1-2 meter breed en voeden zich voornamelijk met plakton, kreeftjes en krabben (wij staan dus niet op het menu). In februari heb je de meeste kans om ze te spotten en kun je zelfs met ze snorkelen omdat ze net onder het wateroppervlak zwemmen. In de vroege ochtend een boot geregeld samen met 2 aussies, een canadees en een italiaan en de baai in. We waren afhankelijk van de whaleshark spotters, die zouden aan de bewegingen kunnen zien waar ze zich bevinden. Plotseling paniek in de tent en de boot werd 180 graden gedraaid en een stuk verder gevaren met de mededeling dat we onze snorkel en flippers aan moesten doen en in het water moesten springen uit de boot in volle vaart. Ik keek onder water en zag een openstaande bek van 2 meter breed en een gevaarte van 10 meter aan me voorbij trekken. Holy shit! En dat op 2 meter afstand van die joekel. Als je genoeg kracht in je benen had, kon je nog zo’n minuut met ze mee zwemmen. En daarna snel de boot op en dit herhaalde zich verschillende keren op verschillende plekken. Wat een indrukwekkend beesten. Daarna bijkomen van de schrik met een massage en een rivier op om op zoek te gaan naar vuurvliegjes. Dit unieke soort vuurvliegjes komen alleen in de Filipijnen en Maleisie voor en leven in kolonies van enkele duizenden. Het aparte is dat deze alleen in palmbomen voorkomen en het manier van oplichten (knipperen) bepaald met welke hanggroep je te maken hebt. Ze hebben ook signalen om aan te geven dat ze op zoek zijn naar een partner en aan de licht intensiteit zie je het verschil tussen mannetjes en vrouwtjes. Het mooiste was wel als ze allemaal tegelijk gingen knipperen met 1000den wat een hoop licht opleverde en er uitzag als een kerstboom. We realiseerden ons alleen niet dat een dag op het water in de volle zon zoveel schade aan kon brengen want werden beide ziek, zwak en misselijk wakker: zonnesteek. Even rustig aan doen leek ons verstandig en het plan werd weer gewijzigd: Palawan iv Cebu zou de volgende bestemming worden. Wordt vervolgd!

Bedankt nog voor de vele berichtjes en mail, helaas kan ik niet veel beantwoorden omdat ik maar af en toe toegang heb tot wifi aangezien ik vaak in afgelegen gebieden zit. Maar ik vindt het erg leuk om te lezen. Foto's uploaden kost veel tijd, dus dat hoop ik weer eens een keer in een grote stad te doen.

 

12 Reacties

  1. Maayke:
    14 februari 2011
    vet gaaf Gijs!

    dikke knuffel vanuit een regenachtig NL.
  2. Sharon, Rene en Do:
    14 februari 2011
    Wauw zeg, die walvishaai... Dat lijkt me echt super gaaf om te zien en mee te maken.
    Veel plezier nog.

    Groetjes Sharon, Rene en Do
  3. Erik:
    14 februari 2011
    Mindanou ligt toch naast Uteldonque? ;-) Wat kikke die walvishaaien! ik hoop dat je daar een paar foto's van hebt...

    Grtjs uit Mindanou
  4. Anouk:
    14 februari 2011
    Hi Gijs
    Heb eindelijk de tijd genomen om al je blogs te lezen en heb buikpijn van t lachen! Jeetje wat maak je veel mee! Geniet! Ik blijf je volgen x uit Dubai
  5. Leon:
    14 februari 2011
    Zo gaaf! Zo herkenbaar!
    Have fun
  6. Wouter:
    14 februari 2011
    He dude,

    Goed om weer eens van je te horen. Helemaal te gek man die beesten in het water!
    Wouter
  7. Peter:
    15 februari 2011
    Mooi verhaal, goed geschreven. Geeft een goede en juiste indruk.
    Woon zelf al 3 jaar hier op Leyte.
  8. Karin:
    16 februari 2011
    Hi Gijs!!

    Wat een geweldige avonturen, zeg! Heb me echt bescheurd!
    En ik zou zo weer terug naar Maleisie willen...

    Maastricht mist je wel, hoor! Breng je zo'n vuurvliegje voor ons mee?

    xx
    K
  9. Marjo Verhoeven:
    16 februari 2011
    Ha die Gijs,

    Wat een geweldige verhalen allemaal!!
    Leuk om te lezen.
    Nog tips voor leuke plekjes/ slaapplekjes in Thailand??

    Geniet er nog van!!
    groetjes
    Marjo
  10. Loike:
    16 februari 2011
    Hey Gijs!
    Wat een geweldige verhalen! En wat leuk dat we je gisteren toevallig via skype troffen. Was leuk elkaar weer gesproken en gezien te hebben!!
    Geniet van je mooie reis! Dan genieten wij van je verhalen ;-) !
    Dikke x Marijn, Mireille & Thijn
  11. Frank en Martine en Happy:
    18 februari 2011
    hee mazzelaars, wij overal proberen om walvishaaien te zien en hun zitten er weer bovenop !! TOP ! bedankt voor het goede idee we hebben vast geboekt voor volgend jaar, kun je dan op de hond passen?? of ben je dan nog niet terug, blijf genieten zolang je kan, hier is het 3 graden en de wind is koud!!!

    groetjes met handen en voetjes
  12. Goof,Mel,Kyra:
    27 februari 2011
    Ha die Gijs!

    Wat een indrukwekkende verhalen! We hoeven niet te vragen hoe het met je gaat toch!
    Geniet ervan! Wij genieten al heel de dag van flinke regenbuien...

    Groetjes Goof Mel Kyra