Colombia (2)

En de winnaar is: Medellin! ‘Dios mio’ wat lopen daar een hoop schoonheden, en dat kan ook wel kloppen want een groot percentage van de modellen schijnt uit Colombia te komen hoorde ik.

Vanuit het midden van Colombia ben ik door gegaan naar de kust in het noorden. En dat was wel even een verschil in alles. Plots kwamen we terecht in enorme armoede, maar in gebieden waar veel armoede heerst wordt de troost gezocht in de muziek. De bevolking in het noorden heeft een afrikaanse oorsprong, dus er wordt veel op straat gedanst, ge-barbeknoeid en veel muziek gemaakt. En vanuit elke taxi of auto klinkt reggaeton, of je er nu van houdt of niet....het doet wel gezellig aan. Dit gedeelte van Colombia had meer weg van midden amerika en ook het spaans was minder goed te verstaan doordat iedereen alles heel ‘cool’ wilde uitspreken, althans daar leek het op. De eerste stop was Cartagena waar je met een luchtvochtigheid van bijna 90% en een temperatuur van 35 graden nauwelijks vooruitkomt. De middag gebruikte we dan ook om lang te lunchen en ergens onder een grote ventilator te zitten. En waar het tropisch warm is, zitten ook die vervelende jongens genaamd marokkanen mosquito's. Iedereen die mij kent weet dat ik DE grootste mosquito magneet ben en vandaar dat iedereen zo graag met mij reist. Zo had ik mij nu ook weer helemaal ingesmeerd of beter gezegd ondergedompeld in de DEET, want ze zullen mij niet meer hebben. Op een ochtend werd ik wakker en kreeg mijn ene oog niet meer open en ook mijn onderlip was 3x zo groot. Misschien gevochten gisteren?? Ehh even nadenken.....nee, ik had mijn ogen en lippen niet ingesmeerd en die hadden ze te pakken.

Tot nu toe was Colombia iets duurder uitgevallen dan ik verwacht had, maar er waren uitzonderingen en één ervan was het eten. Als je goed ging zoeken vond je in de kleine straatjes, restaurantjes met een ‘Menu del dia’ en kon je meestal kiezen uit vlees, kip of vis als hoofdgerecht. Daarnaast krijg je altijd een enorme kop soep vooraf en met het hoofdgerecht komt altijd een salade, rijst, friet, gebakken banaan en een groot glas verse jus. Af en toe ook nog een toetje en dat voor het belachelijke bedrag van 2 euro. De caribische sfeer en armoede zag je ook terug in het gedrag van de mensen. Iedereen wilde erg graag iets aan je verkopen en dat begon op een gegeven moment behoorlijk vervelend te worden. Ze hadden om je aandacht te trekken allemaal het engelse zinnetje ‘where are you looking for’ geleerd en ze hielden pas op met dit te herhalen als je een antwoord gaf. Dus had ik me voorgenomen om iets onverwachts te antwoorden. Op de markt werd dezelfde vraag weer gesteld door een man van een t-shirt shop, ik keek in zijn winkel en dacht ahahhh, nu heb ik je....jij hebt geen schoenen, dus mijn antwoord wordt: ‘zapatos’. Nou, dat was even toevallig want zijn broer verkocht schoenen en die kwam dus na 1 minuut aanzetten met een paar willekeurige schoenen. Huh? Dezelfde dag weer een irritante kerel die ons maar bleef achtervolgen met zijn ‘where are you looking for?’ Dus ik dacht bijdehand te zijn en antwoorde: ‘una chica guapa’ (mooie meid), nou dat was toevallig en hij haalde zonder blikken of blozen een flyer van een sexclub uit zijn broekzak. Aan het eind van de dag liep ik richting de apotheek om iets op te halen en alweer zo’n lamzak achter me aan, dus ik dacht in dit geval is liegen niet eens nodig, dus maakte duidelijk dat ik onderweg was naar de apotheek. De man begon te glunderen en zei: ‘dat is even toevallig: de mensen hier noemen mij ook wel de straatapotheker’, You want coke??? Moet toegeven dat hij wel scherp was. Maar daarna was negeren toch het beste.

De volgende stop was in Santa Marta en Taganga waar we een tocht door het Nationaal park Tayrona gingen maken. Tayrona is een uitgestrekt park met veel bergen en een dichtbegroeide jungle en als je die jungle hebt doorkruist dan kom je terecht op een wit zandstrand en helder blauwe zee. Het paradijs! Ook hier was het tropisch warm dus lekker van het frisse water gebruik gemaakt. We zaten in Taganga weer in een erg goed hostel (casa Filipe) en typisch genoeg zijn deze altijd opgezet door een buutenlander. In elke hoek hangmatjes, relaxte muziek en alle faciliteiten aanwezig. Ik zat ’s avonds wat te internetten en het hostel bleef maar vol stromen met mensen die plaatsnamen en aansloten in een rij voor de keuken. Wat is hier aan de hand vroeg ik me af? Weet je dat dan niet werd er geantwoord, dit hostel staat bekend om zijn goede eten. Enja, na informeren inderdaad. De franse eigenaar, een connaisseur pur sang, heeft een nederlandse vriend die chefkok was in een frans restaurant met 1 michelin ster en die had besloten om naar Colombia te verhuizen en een aantal dagen per week in het hostel te koken. Dus van ver kwamen de mensen om een gerechtje van ster-kwaliteit te nuttigen voor het bedrag van 4,50 euro. Beter! Lekker lekker lekker! Geef die man een prijs! Oh, die had ie natuurlijk al.

Uiteraard ging ik de hoofdstad Bogota niet overslaan. Zoals in elke nieuwe stad ga ik het centrum eerst te voet verkennen en ga meestal op het centrale plein zitten en een beetje quasi nonchalant om me heen kijken en dan raak je vaak in gesprek met locals. Ook nu raakte ik in gesprek met een soldaat die een aantal uurtjes vrij had omdat hij daarna in een parade moest lopen. En hij wilde mij wel de stad laten zien en vertelde me veel interessante dingen over de geschiedenis van Colombia en Bogota. Hij was gestationeerd in de amazone en zat op een soort boot die omgebouwd was als tank en liet allerlei foto’s zien waarbij hij trots aan het poseren was met allerlei wapens. Hij bewaakte de grensen in de jungle en ging op jacht naar de FARC. Erg apart om zo’n jonge gast doorover te horen vertellen. Hij vond het alleen niet leuk om soldaat te zijn, maar momenteel had hij geen andere keuze. Mij was al nadrukkelijk verteld dat je jezelf niet moest uitspreken of partij moest te kiezen voor de regering of de guerilla bewegingen. Je kon zomaar je verhaaltje tegen de verkeerde vertellen.

Ook tijdens de reis naar Bogota was ik in gesprek geraakt met een meisje die naast me zat in de bus. Buiten is het 35 en in de bus 5 graden omdat de airco altijd op maximaal staat. Normaal is een trui voldoende, maar deze keer niet en ik zat te rillen van de kou. Zij was erg vriendelijk en deelde haar deken met me en wat snacks en zo raakte we in gesprek. Veel mensen nemen zelfs een slaapzak mee in de bus of zetten een muts op. Dit waren twee locals waarmee ik in contact was gekomen, maar dat gebeurd hier continue omdat de mensen hier zo ontzettend open en gastvrij zijn. Dat maakt het reizen hier zo interessant.

Tijdens die avond besluit ik om het maar eens rustig aan te doen, maar werd uitgenodigd om deze avond Tejo te spelen. Tejo is het nationale spel van Colombia en ik dacht, tja waarom ook niet. Ik had er echter nog nooit van gehoord en was wel in voor iets nieuws en liet me totaal verrassen. Na een kleine wandeling kwamen we ergens achteraf in een hal terecht waar het gevuld was met oude mannen. De mannen stonden aan een kant, met vieze handen en kleren en waren allemaal bewapend met metalen puck van ruim 1 kilo. Er waren verschillende banen en aan de andere kant van de hal stonden bakken schuin omhoog gericht van 1x1 meter gevuld met natte klei en in het midden lag zat een ijzeren ring. Op die ijzeren ring waren 4 driehoeken met explosieven bevestigd. Het was nu de bedoeling om deze ijzeren puck vanaf deze afstand in de bak te werpen. De eerste man wierp zijn steen en deze raakte direct een van de explosieven, BOEMMMM, een oorverdovende knal en vonken als gevolg. Er werd geschreeuwd en gejuigd door de mannen. Hiermee verdiende je 1 punt, gooide je de puck in het midden van de ring (en deze bleef in klei steken), kreeg je er 2. Gebeurde geen van beide, dan kreeg de puck die het dichts bij de ring in de klei bleef hangen, 1 punt. Soort bowlen, alleen dan anders maar dit leek mij wel een spelletje voor mij. Door alle explosies en het enthousiasme in de hal was er een hoop lawaai en er hing ook een vreemde lucht van het vuurwerk, bier en natte klei. Je kon een baan huren en het spel spelen door een krat lauw bier te kopen bij de bar. Deal! Dus wij met ons bier en de ijzeren puck richting onze baan en teams gemaakt. Ik mocht beginnen, iedereen stond gespannen te kijken en ook wat oudere heren hadden hun spel gestaakt om die gringo’s aan de slag te zien. . Ineens doodstil, spanning en daar kwam ie......met een enorme bowling worp bracht ik de steen in beweging en mijn steen vloog over de bak en raakte met enorm geweld de muur waar wat stof omhoog kwam en wat gruis naar beneden kwam. Oeps! Ik zag de oude mannen allemaal ‘nee’ schudden. Maar nadat we allemaal meerdere keren hadden gegooid en de krat bier half leeg was, klonken ook bij ons de explosies en bleef de ene na de andere puck in de klei hangen. Het leek wel oorlog!! Dit was leuk, wel behoorlijk vreemd, maar heb in tijden niet zo veel gelachen en ik was een van de betere en na 5 rondes achter elkaar te winnen kreeg ik zelfs een stevige handdruk van een van de oude mannen. We waren geaccepteerd en er werd gevraagd of we de dag erna weer kwamen spelen.

Met nog een exlosielucht in mijn kleren ben ik afgereisd naar de zuidelijke plaats Leticia. Leticia is alleen te bereiken met een vliegtuig of per boot en ligt in het midden van de amazone. Het is tevens ook de enige echt veilige plek om in Colombia de jungle in te gaan dat niet wordt gecontroleerd door de guerilla. Na alleen maar jungle gezien te hebben vanuit het vliegtuigraampje, verscheen er plots een klein plaatsje met een vliegtuigstrip: Leticia. Dit plaatsje ligt pal tegen Tabatinga (Brazilë) en vanuit hier wilde ik proberen om nog verder de amazone in de gaan naar Manaus. Als je op de kaart kijkt ligt Manaus precies in het midden van de amazone in Brazilië. Omdat er geen grensen zijn moet je zelf naar een politiebureau’tje om je exit stamp te regelen en in Brazilië het zelfde liedje. In mijn rustige Spaans vertelde ik meneer agent in Tabatinga wat mijn bedoeling was, maar zijn respons was onverstaanbaar....leek wel of hij verkouden was. Nee Gijs, dit was portugees. Uiteraard ben ik niet op mijn achterhoofd gevallen en weet dat ze in Brazilië portugees spreken. Maar iedereen zegt dat het heel veel op spaans lijkt.....maar daar ben ik het toch niet helemaal mee eens. Op papier, Si claro, maar de spraak wijkt ernorm af. Met dichtgeknepen neus wordt gezegd: ‘bong dee-a, ko-moo vaai’ wat hetzelfde moet zijn als ‘Buenas dias, como estas?’

Daarna naar de haven gelopen en een boot gevonden die ze net aan het laden waren met goederen. Op zoek gegaan naar de kapitein en ik kon de volgende dag wel meevaren naar Manaus voor 60 euro. Veel locals reizen op deze manier naar Manaus en de tocht duurt 4 dagen en 3 nachten waarbij de boot over de verschillende rivieren dwars door het hart van de amazone vaart. Je moet je een hangmat meenemen en die kan je op het bovendek vastknopen en daar kun je dan slapen en wat luieren. Mijn spullen de dag erop geïnstalleerd en nadat ik grondig was gecontroleerd door de policia federal van Brazilë (meneer komt uit Holanda en is in Colombia geweest!) ging de boot varen. Naast zo’n 30 locals waren er nog een 5-tal gringo’s die ook deze manier van reizen hadden gekozen. Hoe ging ik mij in hemelsnaam 4 dagen lang vermaken op een vrachtschip?? Het verbaasde me hoe lang ik naar het uitgestrekt regenwoud kon staren vanuit mijn hangmatje. Het is ongelofelijk hoe breed deze rivier is op sommige stukken, soms lijkt het wel of je op een meer zit. Er komen ook regelmatig ‘indianen’ uit de meest geïsoleerde bosjes varen met een bootje om wat vis af te geven die de kapitein dan in Manaus gaat verkopen. Op een punt werd er een vis overgedragen van 1,5 meter lang en scheen 40 kilo te wegen (veel voor een zoetwatervis volgens mij). Echt ongelofelijk wat voor schepsels hier voorkomen. Het meest geweldige was om ’s ochtends in je hangmatje te worden gewekt door de zon met uitkijk over de amazone. En dat effect had de zonsondergang ook. Wow, had niet verwacht dat het zo relaxt zou zijn om zo te reizen.

Ik me voorgenomen om al mijn spaanse lessen opnieuw door te nemen, boeken te lezen en had nog een aantal goede films op mijn laptop. Maar al snel kwam ik in contact met wat andere reizigers en met mijn buurmeisje, ik zag dat ze Engels aan het leren was en besloot om haar te helpen. Ze sprak geen woord Engels of Spaans, maar met haar Engelse lesboek (en portugese vertaling) kwamen we toch een heel eind. En zo heb ik haar kunnen helpen met een aantal lessen Engels. Ze stapte tijdens de tocht ergens halverwege uit bij een dorpje met 10 huisjes, en was verbaasd dat iemand hier kan leven. Een bemanningslid van de boot maakte deze toch 2x per week en kwam nauwelijks van de boot af en wilde ook wel wat Engels leren en ik Portugees, dus wij hadden ook ons dagelijkse praatje. We kregen 3x per dag eten en konden aansluiten met de bemanning in de keuken waarwij we allemaal een kwak eten op ons bordje kregen. Toch best smakelijk, maar na 4 dagen werd het wel eentonig. Ik was ook met de andere gingo’s in contact gekomen, een Engels stel, 2 Franse backpackers en een Rus. Ik had deze laatste kerel al een aantal keer alleen op het dek zien zitten en vond dat hij de perfecte slechterik uit een James Bond film was: enorm groot, een vierkant hoofd, een bonk spieren en kaal. Op een gegeven moment kwam hij naar mij toe met de vraag of ik die gast uit Nederland was (had hij gehoord van de kapitein). En zo raakte we in gesprek en vertelde hij dat hij deze trip meerdere keren had gemaakt en vaak tussen Colombia en Brazilië op en neer reist. Hij had een vrouw in Manaus, maar als hij in Colombia was had hij vaak meerdere vrouwen (waarvan meerdere topmodellen) in zijn appartement. Hij was de eigenaar van een BMW X5, Mercedes SEL500 en had een enorm groot appartement in Cali. Daarnaast was hij bezig om in alle grote steden clubs te gaan openen van meerdere verdiepingen en was al een aantal keer in India geweest om spullen te kopen voor het interieur. Normaal houd ik niet van dat soort praatjes, maar hij sprak volgens mij wel de waarheid en vond het wel vermakelijk. Ik had alleen een vraagteken gezet bij 2 dingen. Meneer bulkte van het geld, maar was rozenhandelaar en nam een boottrip naar Manaus van 4 dagen om 50 euro uit te sparen op een vlucht???

De dagen vlogen voorbij en voordat ik het wist kwam Manaus in zicht. Maar toen gebeurde er iets vreemds. Er kwam plots een speedboot uit de haven en 6 mannen kwamen de boot op, allemaal met een wapen onder hun shirt en kwamen direct op de Rus afgelopen. Toen hij zijn paspoort liet zien, werden er direct handboeien bij hem omgedaan en werd hij vlug naar de speedboot gebracht en namen ze al zijn spullen in beslag. Binnen 5 minuten was hij verdwenen. Wazige shit!? Verschillende mensen op de boot kwamen naar mij toe om te vragen wat ze met mijn vriend (huh, vriend?) gingen doen. Toen vielen de puzzelstukjes wel een beetje in elkaar.....en mijn vader zegt altijd dat Russen niet te vertrouwen zijn, misschien heeft hij wel gelijk.

In Manaus ga ik de jungle verkennen, daarna door naar Rio de Janeiro en dan komen mijn laatste dagen in zicht. Het is hier op en top zomer, dus ik geniet nog iedere dag!