Thailand (2)

Jullie hadden nog een verhaal van mij tegoed van het laatste gedeelte in Azië, dus hierbij! Inmiddels zit ik alweer in Nieuw Zeeland samen met Roel en vermaak me prima. Wat een mooie natuur en geweldige mensen. Binnenkort ook hier meer over!

Na ons Filippijnen avontuur was er in Kuala Lumpur helaas een einde gekomen aan het reisduo double D, Joost ging naar huis en ik ging via Zuid-Thailand naar Bangkok. Maar niet voordat we nog flink hadden gegeten in de bekende foodcourts waar je voor 1 dollar je eigen helemaal suf kan eten. We gingen weer terug naar onze favoriete avond tent die we hadden omgedoopt tot ‘Modern talking’. Bij ons eerste bezoekje klonk ineens ‘Brother Lowie’ (zoek ‘m op!) van Modern talking uit de speakers waarop wij beide opsprongen en een dansje deden. Dit natuurlijk geheel als grap, want Modern talking maakte in de jaren 80 hele foute muziek. De muziek bleek echter maar door gaan en ook de live cd werd er vervolgens nog eens ingestopt waarop wij een duimpje met een knipoog naar ons toegeworpen kregen. Hij had ons dansje schijnbaar gezien en dacht dat wij twee grote fans waren. Not! De dag erna hadden we nog geen plaats genomen in hetzelfde establishment of het schuifje met Modern talking ging omhoog. Hilarisch!

De volgende dag kwamen we beneden bij de ingang van het hostel waar alle schoenen staan opgesteld en zo ook die van ons. Joost kon alleen zijn bergschoenen niet vinden en na even goed rondkijken kon ook ik mijn hiking stappers niet vinden. Nee hè, gejat! Maar aangezien er een camera hing zijn we met het voltallige personeel de beelden gaan bekijken vanaf onze binnenkomt (’s nachts 2:10) tot de constatering van de diefstal (9:40u). Hoewel je het pand alleen binnen komt met een beveiligingscode, liep Jan en Alleman naar binnen omdat de deur regelmatig open bleef staan. Soms kwam er iemand in en uit het beeld lopen en gedroeg zich verdacht en nam de spanning toe rond het computerscherm en stond iedereen op vanuit zijn stoel. Het was zelfs beter dan Baantjer! Helaas konden we geen keihard bewijs vinden omdat de schoenen buiten het beeld van de camera stonden. Het was goed balen want mijn schoenen had ik net aangeschaft voor 200 euro en goed ingelopen voor de trekkings die ik wilde gaan doen en nu liep er een Maleisiër mee rond. Wat ik overigens nog steeds niet snap want met die enorme maat 45 van mij kan niemand iets beginnen, tenzij iemand nog opslagruimte zoekt J Gelukkig duurde de aangifte bij de politie niet al te lang omdat ze bij het verzoek of het in het Engels kon, ons de computer gaf en wij zelf het rapport mochten typen.

Toen was de tijd aangebroken om afscheid te nemen en moest ik alleen verder. Wel erg vreemd als je zolang samen hebt opgetrokken en zo veel hebt meegemaakt. Van de andere kant vond ik het ook wel weer leuk en spannend om zelf op ontdekking te gaat. Is toch weer compleet anders dan met z’n tweeën.

Ik wilde graag naar een eiland, maar wel een rustiger eiland (wordt toch een jaartje ouder) zonder al te veel drukte en had van andere reizigers als tip Koh Lante doorgekregen. Vanuit KL was het met de trein zo’n 16 uur ‘Stevie wonderen’ naar Hat Yai in Zuid Thailand. Daar alle toeristenbussen genegeerd en de lokale bus genomen naar Trang waar je dan ineens alleen in zit. Vanuit Trang kon ik alleen weer de toeristenbus nemen naar Koh Lante en kwam weer de mensen tegen die de toeristenbus hadden genomen. Dan kom je tot de conclusie dat je in Thailand gewoon goedkoper en sneller uit om toch met deze ‘sticker’ toeristenbussen (je krijgt de sticker met de bestemming op je t-shirt geplakt) te nemen, maar ik wilde het graag met de locale bussen doen. In de bus een Duits meisje ontmoet waarmee ik in Koh Lante op zoek ben gegaan naar accommodatie. Bijna alles was vol en dat werd door een Thai opgevangen die voorstelde dat we wel op de kamer van zijn oma konden slapen. Het zielig menske van 90 werd uit de kamer getransporteerd en er werd snel schoongemaakt en wij konden er wel voor een vergoeding van 150 Baht (3 euro) slapen. Echt te gek. We sliepen nu bij een moslim familie in de kamer en leefde met de familie in een huis, alleen een dochter sprak Engels en wij moesten communiceren met handen en voeten. Oma stond alleen wel om 6:00u al op om de kippen eten te geven en alle vrouwen van het gezin deden een hoofddoek om zodra ze de deur uitgingen en binnen gingen de haren los. Erg apart om mee te maken. Het was wel back to basic, want de wc bestond uit een gat in de grond en de douche was een bak water. Maar daar was ik inmiddels wel aan gewend.

Koh Lante voldeed maximaal aan de verwachtingen, erg relaxte mooie stranden en veel leuke eettentjes langs de kust met lekkere verse vis. Het eiland had ook een perfecte grootte om lekker rond te crossen op een scooter en de reggae bar kon iedere avond op een bezoekje van ons rekenen. Ik had ook de Zweedse Anders ontmoet die enkele jaren verhuisd was naar dit eiland en kon het goed met hem vinden. Dat is wel het mooie van reizen, je komt zoveel interessante mensen tegen en met sommige heb je echt een klik. Ik trok ook al een paar dagen op met Diana en we hadden besloten om samen naar het toeristische Koh Phi Phi te gaan, waar vanuit ik nog wat duiken wilde gaan doen. Aangekomen op Koh Phi Phi was het eerst wel even wennen aan de drukte van voornamelijk jonge vakantiegangers en het Lorret de Mar gehalte was redelijk hoog. Op het strand leek het of Muscle Magazine al zijn leden had uitgenodigd. Maar het voordeel van Phi Phi is dat ’s avonds de handjes overal de lucht in gaan en een goed feestje op elke hoek van de straat te vinden is gepaard gaande met mensen die met vuur spelen (vuur jongleurs). Omdat de airco mij strontverkouden had gemaakt (in de bus staat ie altijd op maximaal) zat duiken er niet in en hebben we een snorkeltoer geboekt en hierbij zouden we ook naar het strand gaan waar de film ‘The Beach’ is opgenomen. Ik was er eigenlijk al bang voor, maar het was nog erger dan ik dacht. Je kon over de koppen lopen en een foto maken zonder een paar boten, badgasten of handdoeken was niet mogelijk. Maar kon me wel inbeelden waarom ze deze baai hadden uitgekozen.

Vanuit Koh Phi Phi de nachtbus naar Bangkok genomen en rechtstreeks door naar Ayutthaya waar ik het oude tempelcomplex nog wilde bekijken. In Bangkok de trein genomen en om precies 8:00u stond iedereen ineen op die zat te wachten en alle passanten bleven bevroren staan en werd het volkslied afgespeeld. Ik wist even niet wat er gaande was, maar sprong ook snel in het gareel want zelfs de politie liep rond om te controleren of iedereen respect toonde. Heel apart!

Een paar uurtjes later zat ik alweer op een fiets en reed tussen de verschillende tempels. Erg mooi om te zien en weer een aangename afwisseling na het bezoek van alle eilanden. In Thailand wordt er nauwelijks gefietst en wordt er ook geen rekening gehouden met deze tweewielers. Om aan de andere kant van de stad te komen had ik op de kaart een mooie route bedacht, maar zat ineens op de snelweg. Toch was dit de enige weg om daar te komen, maar vond het maar gevaarlijk. De laatste tempel die ik bezocht stond niet op het toeristenmapje en zat vol met chinezen en daar kwam waarschijnlijk nooit een toerist want ik werd aangekeken alsof mensen vuur zagen branden. Er was een schoolklas bezig met schoonmaken van het terrein en ik werd achtervolgt door 30 kinderen. Toen ik naar de toeliep om wat met ze te kletsen, renden ze weer weg uit verlegenheid en zo werd het een kat en muis spelletje. Het was spijtig dat ik maar zo kort in Ayutthaya kon blijven want ik had een 2^e moeder gevonden: Sam See. Ze was echt super vriendelijk en zorgde goed voor me en ik voelde me echt thuis hier! Op de terugweg naar Bangkok met de trein heb ik nog een Japans meisje ontmoet die voor het eerst met een Europese toerist sprak en vuurde dan ook vele vragen op mij af. Leuk om ook eens Aziatische toeristen te spreken en heb er weer een adres bij mocht ik die kant op willen.

In Bangkok dacht ik even een taxi te pakken naar het adres wat Kenneth (vriend uit NL, die al 3 jaar daar woont) mij had gegeven. Maar toen bleek dat mijn Thaise uitspraak nog te wensen overlaat: ik moest gewoon naar Shirjaj….maar dit spreek je uit als Sirila. In totaal 5 taxi’s aangehouden, maar niemand kon 1 woord Engels. Ik stond ergens in chinatown en verschillende mensen met een stropdas aangesproken (kans is groter dat deze Engels spreken) tot iemand opving dat ik hulp nodig had. Een dame bood haar hulp aan en samen zijn we een taxi aan gaan houden. Toen ze gebukt de taxi in leunde keek ik eens wat beter naar haar en ze had toch wel een heel kort rokje, toch wel erg hoge naaldhakken en die rode lippenstipt was ook flink aanwezig….t’ was toch geen dame van lichtenzeden. Hmm, jahoor. Maargoed, ze wilde me helpen en gaf zelfs haar telefoon om Kenneth te bellen. Maar hij nam niet op, dus toch maar weggegaan omdat ik al werd aangestaard door heel de straat. Nog geen straat verder hoorde ik ineens iemand hard gillen en het getik van naaldhakken. Jahoor, Kenneth had teruggebeld naar het hoertje en deze kwam met een hoop bombarie midden over de weg rennen en gillen dat mijn vriend had teruggebeld. Hilarisch, je had al die mensen moeten zien kijken. Uiteindelijk gaf Kenneth mij de instructies en ik nam afscheid van het hoertje (hoho, op gepast wijze natuurlijk!). Met de taxi naar Kenneth en Xenia en gezellig gekletst en lekker gegeten want Kenneth had super veel lekkere dingen en die hebben we allemaal opgepeuzeld.

Bij Kenneth en Xenia had ik even een super verblijf met een heerlijk bed en een keer een fatsoenlijke douche….toch lekker na een tijdje back to basic. Kenneth had een fietstocht geboekt van onze bekende Nederlander Ko van Kessel. Deze Frits organiseert al 30 jaar fietstochten door Bangkok….en met succes want zijn bedrijf is uitgegroeid tot een van de grootste in Thailand op het gebied van fietstochten. We gingen met Renee uit Sydney op pad onder begeleiding van Jenny: een erg goedlachse Thaise dame. De fietstocht was erg leuk en we werden door iedereen onthaald alsof we de eerste daar waren. En we kwamen ook in landbouw gebieden buiten bangkok en door kleine straatjes in chinatown. ’s Avonds weer verwend bij het favoriete restaurant met vele lekkere Thaise gerechten, sommige wel echt heel pittig. I love papaya salad! De laatste dag in Bangkok doorgebracht in het shoppingcenter met de tweeling Bendt (Thaise naam: Arun = dawn) en Phebi (Maliwan=rosemary). Erg leuk om te zien hoe de Thaise mensen reageren op 2 mooie blanke kleine kindjes met blauwe ogen. Ook de Thaise mensen die ze kennen kunnen het erg waarderen dat ze een Thaise doopnaam hebben gekregen. Zodra we de straat in liepen lijkt iedereen heel even stil te staan, kijkt iedereen even om, roept iets of probeert ze toch even aanraken. Nu moest ik toch echt afscheid nemen van Azië wat niet makkelijk was, want ik had hier nog zeker langer kunnen blijven. Maar het volgende avontuur stond te wachten: Sydney en Nieuw Zeeland. Wacht eens even, zat er net niet een meid uit Sydney in de fietsgroep. Inderdaad, en zo had Gijs ook meteen een slaapplek in Sydney :)