Nieuw Zeeland - zuid eiland

Hier is ie weer; het vervolg van de reis door het land van de kiwi’s. Want na het noord eiland was ook het zuidelijke broertje aan de beurt. Het is een hele lap tekst geworden, maar ik kan zoveel vertellen over dit land en over onze ervaringen dat het opschrijven geen probleem was. Hoop dat jullie het wel willen lezen.. 

De aanlegplaats voor de oversteek met de ferry was het plaatsje Picton. Van daaruit zijn we meteen onze tocht gaan vervolgen door het heuvelachtige landschap. Wat wij later hoorden, was dat wij een hele moeilijke pas hadden overgestoken. Wij natuurlijk niks van gemerkt, want onze Toyota Hiace met 280.000 km op de teller reed nog steeds als de brandweer. De omgeving was ook duidelijk anders en er werd overal aan de weg gewerkt. Dit werd allemaal heel duidelijk aangegeven en dan moest de snelheid weer terug naar 30 km/u. Deed je dit niet dan schrok je van alle opspattende steentjes en leek het net of er een doos hagelslag XL achterin de bus werd leeggeschud.

Onze eerste overnachtingsplek werd Pilori bridge, een kleine camping naast een helder riviertje. Eerst even aanmelden bij de receptie en zouden de mensen op het zuider eiland zet zo vriendelijk zijn? Jahoor, we kregen meteen een ‘Good day fellers’ met een enorme glimlach en we konden wel even rustig rondrijden en kijken of het ons beviel en dan hoorde ze vanzelf wel of- en waar we wilden staan. En als we wijn gingen kopen, moesten we haar glas niet vergeten, met een knipoog. Gezellige boel hoor! Als echte mannen ook het 1 cm koude rivier water getrotseerd en een wandeling gaan maken in de omgeving. De wandelingen zijn hier erg goed aangegeven, waarbij vermeld wordt wat je mee dient te nemen (water, appel, poncho, regenjas etc.) en hoeveel km de tocht is en hoeveel uur je erover doet en dit wordt ook tijdens de tocht regelmatig vermeld. Op een korte loopafstand van de camping waren er ’s avonds gloeiwormen te zien tegen de rotsen. Deze wormpjes hangen zichzelf in een netje aan de wand en in organen in het achterlijf wordt in een biochemische reactie een stofje genaamd luciferine geoxideerd door het enzym luciferase waardoor licht ontstaat wat door kristallen in de huid wordt gereflecteerd naar buiten. Zo, even wat biochemie! Maar dit ziet eruit als een wand vol kerstverlichting midden in de bossen, erg apart verschijnsel en dat op loopafstand van onze slaapplek.

Op onze lijst stond een van de highlights van Nieuw Zeeland: het Abel Tasman national park. Dit is een groot nationaal park wat gevormd is door een dichtbegroeide jungle naast kraakblauw helder zeewater, witte zandstranden en zoetwater rivieren die zich mengen met zoutwater in verschillende lagunen. Weer een beschrijving die waarschijnlijk alleen op de foto’s tot zijn recht komt. Maargoed, ik heb mijn best gedaan. We stonden hier weer op een camping met op loop aftand verschillende spectaculaire rotsformaties en uitzicht op het gebied. Het Abel Tasman park is het beste te bezichtigen vanuit een kayak of te voet. Dus in de vroege ochtend vertrokken met een aantal anderen in enkele kayak’s. Onderweg nog wat zeehonden gezien die lekker lagen te zonnen op de rotsen of aan het synchroon zwemmen waren. Daarnaast ook erg mooie uitzichten op het park vanuit de kayak en ook de afslag lagune werd genomen. Aan het eind van de middag waren we aan het eind van de toer en daar kon je overnachten of een watertaxi terugnemen. Wij hadden besloten om nog 4 uur te gaan wandelen waarop onze gids de vriendelijke woorden sprak: ‘You guys are mental’ (zijn jullie helemaal gek geworden?). Ehhhm, ja dat zal dan wel. Maar de 4 uur bleek overschat te zijn en uiteindelijk toch 1,5 uur afgesnoept van de ‘estimated time of arrival’. Maar erg gaaf om van de andere kant van het water nu het uitzicht te hebben. Wat een ongelofelijke plek: a beauty mate!

Zegt Frans Vonk jullie iets? Misschien Franz Jozef ook niet, maar die laatste is de bekendste gletsjer van Nieuw Zeeland. Het was wel even rijden maar onderaan de bergen lag een mooie campingplek met een mooi meertje. Eerst even gedoucht (lees weer: zwemmen in het meer) en het stikte er van de paling en zalm, maar we hadden helaas geen visspullen bij ons. Daarna hoorden we veel Nederlands om ons heen en aan de praat geraakt met een groep uit Heerden en een stelletje wat samen met haar broer op pad was. Met z’n allen om het kampvuur gezeten en wat spannende verhalen uitgewisseld. Waarschijnlijk was het nog niet spannend genoeg want na een paar biertjes kwam iemand op het idee om onze kerosine (ligt standaard bij ons in de bus) te gebruiken om vuur te gaan spugen. Uiteindelijk stonden ook wij meters vuur te blazen! Heb je eindelijk een fatsoenlijk vuurtje rookt er natuurlijk weer niemand.

De gletsjers kon je op verschillende manieren bekijken, Roel koos voor de meest spectaculaire: een helikopter vlucht. Vanuit het dal vloog hij over de Fox- en Franz Jozef gletsjer en landde daar. Erg spectaculaire views! Ik hield alleen mijn geld nog even apart voor een parachutesprong die ik ook in de komende dagen wilde gaan doen. Hierna te voet naar de gletsjer gelopen door de vlakte en daar zag je hoeveel de gletsjer was gesmolten in tientallen jaren tijd. Tevens nog bij de Fox op bezoek geweest en daar zag je het helder blauwe ijs van de gletsjers nog beter. Nice!

In zo’n mooie omgeving wilden we nog wel een nachtje blijven. Aan het strand ons kamp uitgezet met op de achtergrond de besneeuwde gletsjers. Meteen een duik genomen en er doken ineens een paar dolfijnen op uit de zee, met een achtergrond van besneeuwde gletsjers: heel bizar en we hebben het dan ook even uitgegild van euforie. De avond was gereserveerd voor de ‘wie heeft het grootste kampvuur’ competitie. Hele boomstammen op het vuur zorgde voor metershoge vlammen. Samen met de jongens uit Heerden, 1 Spaanse, 2 Fransen en 1 Australiër hadden we een gezellig internationaal clubje en wat reiservaringen uitgewisseld. Toen bijna iedereen onder de wol lag zag ik ineens iets bewegen vlak bij het kampvuur. Een dronkenlap? Nee, het was een 2 meter lange zeehond die het strand was opgeklommen. Erg vreemd!

Reizen van de een naar de andere plek in Nieuw Zeeland is absoluut geen straf, continue kom je de meest spectaculaire views tegen en als je wilt kun je bij elke ‘look out’ stoppen om foto’s te maken. Zo kom je bijvoorbeeld de Pancake rocks and blowholes tegen naast de snelweg, mooie formaties steen die gevormd zijn door de wind en zee. Net iets hier vandaan reden met volle snelheid over een bergpaadje toen we plots werden opgeschrikt door het bord: pas op overstekende pinguins (volgende 5 km). Uiteindelijk geen pinguin, maar een steentje op onze voorruit gekregen en we hadden een ster, klote zooi. Als dit maar te repareren is. Gelukkig woont er iemand in Wanaka die van een sterretje een rondje kan maken en de onze voorruit kon repareren. Blijde gezichten gingen weer de auto in en de vakantie kon weer voortgezet worden. Toch maar weer eens voor een normale camping gekozen want wij en onze Razzle waren toe aan een grote schoonmaak. Na aankomst alles uit de bus gegooid (waarbij onze buren vreemd opkeken), 2 wassen gedraaid, de baarden eraf en schone kleren aan! We zagen er weer patent uit, maar dat kan ook want dat hadden we aangevraagd.

We wilden in Arrowtown de dag erna weer een DOC camping bezoeken. Dus vroegen we het aan een locale garagehouder, genaamd Garry. Toen hij hoorde dat wij uit NL kwamen ging hij op de praatstoel zitten en kwam tegen de bus hangen zoals een gemeentewerker op zijn schoffel hangt. Hij was chauffeur geweest van Beatrix in 1994 en kende ook veel Nederlanders. Hij begon hard te lachen toen hij hoorde dat we naar de DOC wilde want die had 24 river crossings en sprak de woorden: ‘What???? With this Van?’ (en sloeg tegen onze Razzle!).

De dag erop stond ook de adventure capital Queenstown op het programma. Daar zou het dan gebeuren, een skydive van 12,000 voet (tandemsprong). We werden met een klein vliegtuigje met 10 man naar boven gebracht en deze klom redelijk snel naar het punt waar we eruit gegooid werden. Als het zover was, moest je op het randje gaan zitten en dan werd er afgeteld van 3 naar 1 en gooiden we onszelf naar beneden. Allereerst krijg je zo'n 5 seconden kriebels in je buik en daarna wordt je opgevangen door de wind en moet je je benen naar achteren doen en je armen spreiden houden (zoals een banaan). Doordat we eerst door een aantal wolken heen vlogen, kreeg je echt pas het idee van de snelheid (200 km/u). En dan plots zie je onder je de bergen, meren en de dorpjes verschijnen die in een razendsnel tempo op je afkomen. Toen gaf hij een duimpje en gingen we ronddraaien met een snelheid van 200 km/u. Erg maf en vreemd, maar wat een kick! Daarna werd de parachute opengetrokken en werden we ineens tientallen meters weer naar boven getrokken en werd het doodstil en konden we in alle rust van de mooie omgeving genieten waarna we rustig geland waren. Een van de mooiste ervaringen ooit en ik zou het zo weer doen. Het was daarna tijd om aan de inwendige mens te denken en dat zouden we doen bij hamburgertent Fergburger. Tussen alle Nieuw Zeeland tips was er namelijk al door 3 onafhankelijke mensen de Fergburger aangeraden. Nou, dan zal die toch wel de moeite waard zijn. Wat een knoepert en erg lekker! De avond uiteindelijk afgesloten samen met 2 Fransen die we eerder ontmoet hadden en een bezoekje gebracht aan het nachtleven in Queenstown. Tijd voor ‘some sexy time’! (uitspreken als Borat)

Vervolgens was het tijd om via de oostkust weer omhoog te rijden en de eerste stop zou een plaatsnaam zijn waarvan de uitspraak pas na 3 dagen goed hadden; Dunedin (Dun ee-din). Het opstaan had inmiddels zijn vaste ritueel en nadat we beide tussen 8-9 wakker werden klom de eerste uit de bus, tweede ging het bed opruimen, koffie maken, bammetje smeren en dan kon Razzle gestart worden. Maar we konden pas rijden als we beide een Eclips hadden genomen en de Glijmobiel hadden aangezet en deze geplaatst in het daarvoor bestemde glijmobiel vakje. En je gelooft het of niet, vandaag zouden we naar het Royal Albatross center gaan. Dit centrum ligt op de Peninsula naast Dunedin waar we de eerste nacht doorbrachten met kamperen in het wild. Officieel is het niet toegestaan, maar het is een ontzettend grijs gebied en wij kregen deze plek zelfs aangewezen van een campinghouder. Hij vermelde ook weer dat het eigenlijk niet mocht, maar als we gebruik maakte van de wc zou het wel kunnen. De Albatros is een veredelde meeuw als je het aan mij vraagt, maar daar werd hier heel anders over gedacht. Helaas stonden we voor gesloten deur en moesten we op zoek naar de Albatros in het wild. Dan maar een bezoekje brengen aan de Pinguïns, maar deze knapen zijn veel lastiger te vinden omdat ze zich allemaal verstoppen. Op de terugweg Dunedin centrum nog even in en zijn we het wat beter gaan verkennen. Na wat rondgelopen te hebben nog bij St Paul’s Cathedral binnen gelopen, want een kerkbezoekje hoort erbij. Binnen werden we aangesproken door een dametje van in de 60. Ze begon met wat uitleg over de kerk en we kregen uitleg waarom deze voor de helft in oude stijl was gebouwd en een modern achterstuk had (geldgebrek). Maar toen begon ze over haar kinderen en kreeg ze een brok in haar keel en we zagen een traantje verschijnen. Haar kinderen waren naar England en Japan verhuisd en ze maakte zich daar erg druk over. Voornamelijk door de aardbeving in Japan. Christchurch ligt anders ook om de hoek!? We hadden beide toch wel medelijden met haar. Over Christchurch gesproken; de aardbevingen in deze stad zijn nog dagelijks groot nieuws en in verschillende spotjes wordt gevraagd om een familie te adopteren. Zelf zijn we door erdoor heen gereden, maar alles is afgesloten en je ziet verschillende gebouwen in puin liggen. Heel triest om dit allemaal te zien en te horen. Misschien met onze gedachtes bij Christchurch reden we al een tijdje over een verlaten weg en hadden we het vermoeden verkeerd te zitten, dus vroegen we aan de wegwerker; ‘where’s this road going to?’ waarop hij de legendarische woorden sprak: ‘To the ocean!’. Oeps, verkeerd gereden. Dus voor de zekerheid op de terugweg nogmaals geïnformeerd, maar hadden de verkeerde te pakken. Want deze hoogbejaarde vrouw kon eindelijk d’r praatje doen en kroop bijna bij Roel op schoot en wist ons te vertellen dat die weg nog een zandpad was de laatste keer dat ze daar had gereden (al 30 jaar geen auto gereden??). Ook konden we onze lach niet houden omdat haar ondergebit 1 tand had en haar bovengebit miste een tand….en ja, tijdens het praten vielen die precies in elkaar. haha Weer een hoop markante figuren ontmoet, maar dat is het mooie van het rondreizen.

Omdat het dorstig weer was zijn we verder gegaan naar Blenheim. Dit stadje ligt in de Malbourough region wat bekend staat om zijn uitstekende wijnen. En als iemand dat zegt, willen wij dat natuurlijk controleren. Met een wijnplattegrond onder onze arm verder gereden naar de wijnboeren. Bij 3 wijnhuizen gestopt en wijn geproefd en uiteindelijk met een Sauvignon Blanc, Merlot en een Rosé de deur uitgelopen. Ik ben nooit eerder naar een wijnproeverij geweest en vond het toch wel interessant en lekker natuurlijk. We hadden hier overigens ook een mooie plek voor de nacht gevonden met prachtuitzicht over de Malborough sounds. De weg ernaar toe was over een grindpad en stijl omhoog in z’n 2 en benzineslurpend, maar het uizicht compenseerde dit weer volledig. Eindelijk kwamen we eens in contact met andere Escapers (ons verhuurbedrijf). Elk busje heeft een ander design en onderweg is het altijd even zwaaien naar elkaar. Of er werd een foto gemaakt van onze bus. De 2 Engelse meiden waren ook erg enthousiast over hun bus en wij wat verhalen uitgewisseld.

We waren inmiddels op de terugweg naar Auckland en dat voelde ook zo, want beide wilden we uren maken achter het stuur van onze Van. Maar niet voordat we nog een stop hadden gemaakt in Wellington voor wat quality time. Daar lekker in het zonnetje gezeten op een fatboy met een glas Erdinger in de hand. Dat was goed te hebben!

Na wat uren achter het stuur van de Razzle gemaakt te hebben, zag Roel ineens Miranda liggen (op de kaart). Dat leek ons een mooie plek om nog even te stoppen voordat we de grote stad Auckland binnenreden. Miranda stond bekend om haar warmwaterbronnen waarvan wij gebruik mochten maken op de camping. Dat was even genieten na een dag in de auto zitten.

Terug zijn in Auckland was vreemd, het voelde alsof we er een paar dagen geleden nog waren geweest maar we waren inmiddels al weer bijna 1 maand aan het rondrijden. Afscheid namen van Razzle was dan ook niet eenvoudig, maar we wisten dat zij weer in goede handen was bij de mensen van Escape die meteen informeerden hoe het met d’r was. Maar ik kon Auckland niet verlaten voordat ik nog even kennis gemaakt had met de zus van mijn tante Annelies en haar dochter: Yvonne en Claire. Nooit eerder ontmoet, maar werd erg gastvrij ontvangen en uren gezellig gekletst, wijn gedronken en lekker gegeten en werd uitgenodigd om woensdag voor mijn vertrek samen naar de zee te gaan. De tijd was inmiddels ook aangebroken dat Roel en ik afscheid van elkaar moesten nemen. Blijft vreemd omdat wij normaal gesproken altijd samen op reis gaan en samen ook weer naar huis. En jammer, omdat we zo’n toffe tijd samen gehad hebben. Het leuke is wel dat ik de Nieuw Zeeland ervaringen bij thuiskomst met hem kan delen.

De laatste dag in Auckland had ik gezellig doorgebracht met mijn nieuwe familie aan de westkust en zijn daarna nog naar een pubquiz geweest en afsluitend met Claire en een vriendin wat wijntjes gedronken. Ik had bedacht niet meer te gaan slapen en om 3 uur naar het vliegveld te gaan, omdat mijn vlucht om 6 uur was. Bij de juiste gate ben ik toen toch maar even op een bankje gaan liggen. Daar werd ik plots wakker gemaakt voor 2 mensen van Quantas (mijn vliegmaatschappij) of ik niet Gijs Dingemans was, want ze mistte nog 1 persoon op het vliegtuig. Ik was dus als een blok in slaap gevallen. Snel ingestapt en de stewardessen kwamen ook naar me toe: ‘ben jij niet die jongen die in slaap gevallen is?’. Tja, had weer een goede naam neergezet.

Maargoed, ben inmiddels in Buenos Aires en heb daar mijn draai gevonden. Een gigantische stad (11 miljoen) met zoveel sfeer, karakter, geschiedenis en stijl waar altijd iets te doen is (dag en nacht). De eerste avond ook meteen een goede Argentijnse steak op en werd omringt door flamingo dansers. Hier ga ik eerst een paar dagen doorbrengen voordat mijn reis door zuid Amerika gaat beginnen en dan horen jullie weer van mij. Ik geniet er maximaal van!!!! Wat is het toch heerlijk om te reizen!

Thanks again voor alle berichtjes!!!